در باره زیور كعبه

262.‌وَ رُوِيَ أَنَّهُ ذُكِرَ عِنْدَ عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ فِی أَيَّامِهِ حَلْيُ الْكَعْبَةِ وَ كَثْرَتُهُ فَقَالَ قَوْمٌ لَوْ أَخَذْتَهُ فَجَهَّزْتَ بِهِ جُيُوشَ الْمُسْلِمِینَ كَانَ أَعْظَمَ لِلْأَجْرِ وَ مَا تَصْنَعُ الْكَعْبَةُ بِالْحَلْيِ فَهَمَّ عُمَرُ بِذَلِكَ وَ سَأَلَ عَنْهُ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) فَقَالَ  إِنَّ الْقُرْآنَ أُنْزِلَ عَلَى النَّبِيِّ (صلى الله علیه وآله)وَ الْأَمْوَالُ أَرْبَعَةٌ أَمْوَالُ الْمُسْلِمِینَ فَقَسَّمَهَا بَيْنَ الْوَرَثَةِ فِی الْفَرَائِضِ وَ الْفَيْ ءُ فَقَسَّمَهُ عَلَى مُسْتَحِقِّیهِ وَ الْخُمْسُ فَوَضَعَهُ  

«1218»

اللَّهُ حَيْثُ وَضَعَهُ وَ الصَّدَقَاتُ فَجَعَلَهَا اللَّهُ حَيْثُ جَعَلَهَا وَ كَانَ حَلْيُ الْكَعْبَةِ فِیهَا يَوْمَئِذٍ فَتَرَكَهُ اللَّهُ عَلَى حَالِهِ وَ لَمْ يَتْرُكْهُ نِسْيَاناً وَ لَمْ يَخْفَ عَلَيْهِ مَكَاناً فَأَقِرَّهُ حَيْثُ أَقَرَّهُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ فَقَالَ لَهُ عُمَرُ لَوْلَاكَ لَافْتَضَحْنَا وَ تَرَكَ الْحَلْيَ بِحَالِهِ .

ص1218

 نقل شده كه در زمان خلافت عمر ابن خطّاب نزد او سخن در باره زیور كعبه (خانه خدا در مكّه معظّمه) و بسیارى آن به میان آمد گروهى گفتند: اگر آنرا برداشته صرف سپاه مسلمانان كنى ثواب و پاداشش بیشتر است و كعبه زیور مى خواهد چه كند عمر تصمیم گرفت بر دارد، و در باره آن از امیر المؤمنین علیه السّلام پرسید، آن حضرت (در باره تصرّف نكردن در زیور كعبه) فرمود: 1-  قرآن بر پیغمبر صلّى اللّه علیه و آله فرود آمد و دارائیها چهار جور بود: (اوّل) اموال مسلمانان (پس از مرگشان) كه آنها را از روى حساب بین ارث برندگان تقسیم و پخش نمود، و (دوم) غنیمت (آنچه از دشمن بر اثر فیروزى بدست مى آید) كه آنرا به كسانى كه مستحقّ آن بودند تقسیم كرد، و (سوم) خمس (پنج یك از سود داد و ستد) كه خدا قرار داد آنرا جائیكه تعیین نمود (كه بچه كسانى باید داد) و (چهارم) صدقات (زكوات و بخششها) كه خدا قرار داد آنرا بجاى خود (كه چه كسانى باید از آن بهره ببرند) و زیور كعبه آنروز در آن بود و خدا آنرا بحال خود گذاشت (دستورى براى تصرّف در آن نداد) و از روى فراموشى آنرا رها نكرد و مكان و جاى آن بر او پنهان و پوشیده نبود، پس (چون در باره همه اموال دستور داد و راجع به زیور كعبه چیزى نفرموده بنا بر این تو) برجا گذار آنرا همانطور كه خدا و رسول قرار داده. عمر گفت: اگر تو نبودى ما رسوا مى شدیم (چون بحكم خدا آشنا نیستیم) و زیور را بجاى خود گذاشت (در آن تصرّف ننمود).